Biminizeilen in de Balearen (deel 2)

Biminizeilen in de Balearen (deel 2)

Het plan is om Formentera te ronden voordat we weer koers zetten naar de westkust van Ibiza. Als we bij Cabo de Barbaria, de ZWpunt van het eiland aankomen en 20 knopen wind en 3 meter hoge golven ons vol tegemoet komen, kiezen we echter eieren voor ons geld. We maken rechtsomkeert en zeilen in de luwte naar Cala Yondal. Hier bevindt zich de sjiekste strandtent van heel Ibiza: Blue Marlin: vooral ook bekend vanwege het grote aantal bezoekende BN-ers, waarvan wij er helaas geeneen herkennen. Als we 's avonds weer in de dinghy terug willen naar de boot wordt me duidelijk waarom het strand eruit ziet als een lange golfbreker: de branding beukt erop met rollers van anderhalve meter hoog. Geen ideaal scenario om met 2 peuters in een dinghy te stappen. Met een goede timing slaag ik er nog wel in de dinghy buiten de branding te brengen en de motor te starten, maar bij een poging om bij de steiger aan te meren pakt een golf me op, ik sla om en spoel zo tegen de golfbreker aan. Het lijkt erop dat we de nacht op een - van de overigens zeer comforabele - beach beds van Blue Marlin moeten doorbrengen. Dan herinner ik me tijdens het ankeren een hoekje in de baai gezien te hebben waar wel gewoon zandstrand is. In het donker loop ik erheen en besluit dat het hier zou moeten kunnen als we met zijn tweeën op het juiste moment heel hard de zee in rennen om de dinghy met de meisjes erin recht en droog kunnen houden. Het plan werkt en we zijn blij weer terug op de Take Two te zijn. Helaas is de vreugde van korte duur, aan het anker liggen we precies haaks op de swell. Al het door de forse Oostenwind van de afgelopen dagen opgestuwde water komt nu weer terug van de westelijke richting. De boot ligt enorm te schommelen, en van slapen komt niets die nacht. Zodra het licht wordt hijsen we het anker, weg hier! Gelukkig vinden we snel de kleine cala Llentrisca waar we wel rustig kunnen liggen en alsnog wat slaap kunnen pakken. Als we denken dat de zee wat gekalmeerd is vertrekken we weer richting cala Horts. Helaas het valt tegen, het strand is er ok, maar de cala is ongeschikt om te overnachten. Tegen de avond lichten we voor de derde keer die dag het anker. In de oostbaai van Isla Conillera vinden we net voor zonsondergang een mooie ankerplek. Er ligt nog een boot in de baai een mooie nieuwe Jeanneau 50 van Rinus en Geralda die hun coaster hebben verkocht en nu zeilenderwijs de Middellandse Zee ontdekken. We hebben een gezellige avond. Het eiland is beschermd natuurgebied en mag niet betreden worden. Alleen kun je dat pas lezen als je al hebt aangelegd met de dinghy en als je dan toch in overtreding bent...
Na 's ochtends nog eens even hun mooie boot vol met state-of-the-art electronica maar vooral de generator, watermaker en wasmachine(!) te hebben bewonderd vertrekken we naar San Antonio, de hotspot van Ibiza vooral gefrequenteerd door de Engelsen. We zijn wel toe aan wat boodschappen en hebben er een leuke avond. We hebben ook water nodig en met het oog op de oversteek terug zou het geen gek idee zijn diesel te tanken. Van de 3 pompen functioneert er helaas maar een en een beetje boot tankt hier zo 1000 liter, maw: er is enorme rij voor ons. Uiteindelijk besluit ik de onze 2 reserve jerrycans in de rank te gooien en te proberen met dinghy en mijn lege cans voor te piepen, dat lukt zowaar. Wegwezen hier. Op weg naar Cala Benirras. Als we er bijna zijn spotten we aan stuurboord een schooltje dolfijnen, pas de eerste van deze trip. Ze zwemmen erg op het gemak, want we lopen op ze in. Ik haal de genua weg om vaart te minderen en ga overstag zodat we op contactkoers komen. Het lukt en een halve minuut hebben we de hele school pal voor de boeg. In Cala Benirras brengt Kees de zomer door op zijn vanuit het faillissement van Dehler verworven 47 voets 'passion meets reason' fabrieksdemoboot. We ontmoeten er ook Jasper die 's zomers zijn mooie huis op Ibiza verhuurt - en daar de rest van het jaar van kan leven - en in die 4 maanden met Silke op zijn boot woont. Benirras is een leuke baai met een zeer opvallende rots ervoor.
Bij een van de bars op het strand gaan we online met de iPad: we moeten onze terugreis gaan plannen. Ergens in de komende 4 dagen moeten we een kleine 200 mijl doen naar Mahon. Er blijkt een Tramontana opkomst: de noordenwind die ook in de zomer snel windkracht 7 geeft. Niet ons ideaal scenario voor een aan de windse koers. We besluiten daarom ons plan om via port d'Andratx op Mallorca en Cabrera terug te gaan, op te geven. Andratx is een omweg en op Cabrera kunnen we pas over 3 dagen terecht. We vertrekken daarom diezelfde dag nog in een poging zoveel mogelijk gebruik te maken van de huidige sirocco (zuidenwind). In het begin twijfelen we weer aan de voorspelling, de wind blijkt zwak Noord, maar als we eenmaal een paar mijl ten noorden van Ibiza komen, zien we de windshift voor ons. Het blijft verbazingwekkend hoe de wind binnen zo een kleine afstand zo kan verschillen. Met de zuidenwind vol in de zeilen lopen we direct 8 knopen, ook nadat we een rif hebben gezet. Onze eerste waypoint is Salinas op 70NM en een ONO koers. Met deze snelheid is onze ETA er 03.00 uur. Maar de wind zwakt af en het is uiteindelijk 05:30 als we het zuidoostpuntje van Mallorca ronden. Net ervoor hebben we er een close encounter met de veerboot van Mahon, die met zoveel verlichting vaart dat je zijn navigatielampen nauwelijks kan zien. Wat het extra spannend maakt is dat onze eigen navigatieverlichting is uitgevallen, oxidatie blijkt later. Van 2 lantaarns en gekleurd tekenpapier van de meisjes hebben we 2 navigatielichten geïmproviseerd, maar als we ze echt nodig hebben zijn de batterijen leeg. Op het laatst zien we eindelijk een groen lichtje en op een afstand van nog geen 100 meter kruist de veerboot voorlangs over stuurboord. We halen opgelucht adem. Het wordt nu ook snel licht, Windfinder voorspelt voor deze dag een matige Oostenwind voor het kanaal van Menorca. Prima voor ons, helaas blijken we de 30 mijl parallel aan de Zuidoost kust nagenoeg zonder wind te moeten doen. Na een trip van krap 23 uur en 145 NM gooien uiteindelijk om 1530 uur het anker uit in Cala en Porter. De meiden zijn wel weer toe aan strand, 's avonds bbq-en we met onze Cobb op het achterdek. Met hamburgers want lukt me niet de visjes die in tientallen om de boot zwemmen aan de haak te slaan. Ook het barracuda aas (rapala) dat we de hele trip vanaf Ibiza achter de boot hebben gehad heeft niets opgeleverd.

De volgende ochtend draait de wind naar het Noorden: de Tramontana kondigt zich aan. Zeker 2 dagen blijft de wind nu dag en nacht Beaufort 6/7. Ons anker begint te krabben maar de Grand Soleil 45 met Italiaanse vlag in wiens swingarea wij komen, krabt lekker mee. Vanuit de kuip houd ik het in de gaten. De Italianen liggen nog te slapen. Ineens is hun boot echter helemaal los en begint nu snel richting de rotsen te drijven. De afstand is te ver om ze nog schreeuwend te waarschuwen. Net als ik in de dinghy wil springen, verschijnt er een slaapdronken telefonerende Italiaan aan dek. De eerste seconden heeft hij nog niets door, maar dan dringt het ineens door en slaat de paniek toe. Binnen een plat tellen is de schipper aan dek, de motor gestart en het gevaar geweken. Bon giornio! We besluiten ons noodlot niet te tarten en koers te zetten naar Mahon, onze thuishaven waar we niets te duchten hebben van de Tramontana. Aan de zuidkant van Menorca zeilen we met de stevige wind in kalm water, maar zodra we voorbij Punta Prima komen, krijgen we de wind vol op de kop. Een hele armada van jachten die de noordkant van het eiland ontvluchten vaart ons tegemoet. Gelukkig is het maar 5 mijl tot aan de ingang van de baai van Mahon. Met dubbel rif en de motor bij schieten we al kruisend ook nog aardig op. We maken kleine slagen om nog enigszins bescherming van de kliffen van het ten noorden van de baai gelegen schiereiland La Mola te hebben. Eenmaal in de baai kunnen we weer een ruime koers varen. Ik haal het rif uit de Genua, zodat die nog wat kan drogen. De laatste dagen in Mahon bezoeken we nog het indrukwekkende fort waarmee heel La Mola is volgebouwd. In de 18e/19e eeuw was Menorca van zo'n groot strategisch belang voor zowel de Engelsen (tussenstop naar Malta) als de Fransen (tussenstop naar Algiers) dat om de lieve vrede te bewaren de Spanjaarden zich gedwongen zagen een zware kustverdediging op te bouwen. Vandaag de dag zie je vooral in de zomermaanden een invasie van buitenlandse bootjes, buiten het seizoen blijft vooral Menorca een rustig eiland.